Herinneringen van een ‘Strender’
Margo Wieringa
Oosterend Present 1998
Dubbel gevoel. Net voor Oosterend Present ’98 overleed de vader van Margo Wieringa. Zij hield zich twee
keuzes voor: weggaan uit het dorp tijdens de feestelijkheden of zich er helemaal in storten.
Eigenlijk was de keuze voor haar direct duidelijk: ze zou blijven. “Altijd blijf je voor Oosterend Present thuis
en van de Oosterenders kreeg ik een goed gevoel dus de keuze was niet moeilijk.
Een oom en tante van Erik (haar man) kwamen hierheen om op de kinderen te passen, zodat wij onze handen vrij hadden. Het werd één grote feestroes. Ook tijdens het feest kreeg ik veel steun en juist daardoor werd het ook een feest met dubbele gevoelens. Toch kon ik helemaal mezelf zijn tijdens het feest. Er waren geen mensen die met een scheef oog naar me keken en het raar vonden dat ik aan het feesten was. Het was heel
bijzonder.”
Van de details weet Margo niet heel veel meer, ze genoot van het moment. Wel weet ze zich het spel nog heel goed te herinneren. “Het historisch spel is voor mij elke keer weer het hoogtepunt. De muziek, die ze uitkiezen is altijd prachtig en zoals altijd had ik in het spel de rol van dorpsbewoner. Je hebt dan niet veel te
doen, want je dient als opvulling. Ik ben daar eigenlijk niet zo goed in, want die huisvrouwenpraatjes liggen mij niet zo. Maar het was wel spannend.
Eerst vluchtten we voor de dijkdoorbraak en daarna konden we achter de huisjes zien hoe de mannen aan het sjorren waren om een boot door het gat te krijgen. Eriks shirt was aan het eind helemaal te barst.
Maar dat maakt ook niet uit, je draagt dat pakje eigenlijk ook maar één dag.
Op de zondagochtend na het feest kwam ik pas om half negen bij de Rotisserie vandaan. Ik had de hele nacht met Arjan Trap op de tafels staan dansen en zingen, ik liet me helemaal gaan. Het voelde alsof ik de allerlaatste feestvierder op weg naar huis was en daarmee de laatste die Oosterend Present afsloot.”
Â